“Mét zolen? Meteen een wereld van verschil!”
Zo enthousiast als Kay de Laat zullen weinig patiënten de podotherapiepraktijk verlaten. Hij was dolgelukkig met zijn spiksplinternieuwe rood-witte zolen. ‘Jaaaaa!’, riep hij enthousiast toen-ie de zelfgekozen exemplaren in ontvangst nam. “Hij sprong zowat een gat in de lucht”, bevestigt zijn moeder Sharon.
Het is alsof Kay, hij is inmiddels drie, wist wat het effect van de podotherapeutische zolen zou zijn. Want voordat hij ze in zijn schoentjes droeg, viel hij steeds. Maar daarna… “Mét zolen? Dat was meteen een wereld van verschil!”, aldus Jorg, de vader van Kay. “Als hij zijn laarzen aan heeft waar geen zolen in zitten, ligt hij zo weer op de grond. Ook maakt dat ‘m minder rap: zelfs z’n jongere broertje Dani is dan sneller.”
Op z’n tenen
Vrij snel nadat Kay als dreumes aan de wandel ging, viel het zijn ouders Sharon en Jorg op: onze zoon loopt extreem op z’n tenen. Op de momenten dat hij níet op de grond lag dan. Maar hoe konden ze hem helpen? “Via de jeugdverpleegkundige van het consultatiebureau zijn we destijds bij de kinderfysiotherapeut beland”, blikt Sharon terug. “Die deed allerlei oefeningen met hem, op een balk en met bal, maar kwam niet verder. Uiteindelijk zijn we doorverwezen naar de podotherapeut.”
“Ik weet nog dat die tegen ons zei dat we Kay maar aan de zolen moesten laten wennen”, vertelt Jorg verder. “Even opbouwen om hem te laten wennen, was de boodschap. Maar dat was dus helemaal niet nodig, omdat door de zolen de drukverdeling veel beter is. Op zijn blote voeten liep hij natuurlijk nog wel op z’n tenen, maar door hem daar steeds op aan te spreken en dankzij twee fysiobezoeken per week is hij het helemaal afgeleerd.”
Oorzaak onbekend
Kay’s probleem is dus verholpen. Voor een groot deel althans. Want lange afstanden lopen, zoals in een pretpark, kost hem nog steeds veel energie. Dan wil hij geregeld even zitten. Waarom weten zijn ouders niet. “De echte oorzaak is nog altijd onbekend”, laat Sharon weten. “In eerste instantie dachten specialisten dat zijn achillespezen vastzaten, maar dat bleek niet zo te zijn. Wellicht dat we via het consultatiebureau nog naar een kinderarts gaan, want we willen er natuurlijk wel achter komen.”
Zo bleef het vermoeden bestaan dat er toch nog iets aan de hand was. En die veronderstelling werd sterker toen hij op z’n driewieler de trappers maar niet rond kreeg. ”De fysio zei: neem zijn fietsje de volgende keer maar mee”, aldus zijn moeder. “Maar wat denk je? Een week later lukt het ‘m. En nu fietst hij zelfs zonder zijwieltjes. Zeg het maar… Ik blijf het onderzoeken. Dat is beter voor Kay en ik vind het nog interessant ook.”
Trek op tijd aan de bel
Sharon en Jorg zijn, net als Kay, blij met de zolen, omdat hun zoon hierdoor gewoon met leeftijdsgenootjes kan spelen. ‘Crossen en fietsen!’, antwoordt hij zelf op de vraag wat hij het liefste doet. “Trek op tijd aan de bel”, is dan ook het advies van Jorg aan andere ouders. “Je kunt maar beter een keer te veel naar de podotherapeut gaan dan niet, want kinderen hebben hun voeten nog heel hun leven nodig. En bovendien: hoe jonger ze zijn, hoe makkelijker ze iets aanleren of juist afleren.”
Kay is inmiddels een paar schoenmaten verder en bijna toe aan een nieuw paar podotherapeutische zolen. Zal-ie weer zo enthousiast reageren?
